Lange tijd begreep ik niet waarom mijn relaties telkens op dezelfde manier verliepen en eindigden. Waarom ik steeds weer mensen aantrok die me onrespectvol behandelden of me in de koude lieten staan terwijl ik ze zo nodig had. Achteraf gezien was dit heel logisch, maar toen vooral heel pijnlijk, verwarrend en frustrerend. Ik wilde ook gewoon een goede relatie zoals anderen.
Relaties: de (onbewuste) spiegel
Wat ik toen nog niet zag, was dat mijn vriendjes mij behandelden zoals ik mezelf (onbewust) behandelde. Ik wees me af voor wie ik was (niet mooi, slim, leuk,… genoeg) dus deden zij dat ook. Ik hechte weinig waarde aan mijn grenzen en gevoelens, dus spiegelden zij dat terug. En ga zo maar door!
Ik had bijvoorbeeld enorm last van verlatingsangst. Om die angst te vermijden, deed ik extra mijn best voor iedereen: mijn vriend, mijn vrienden, mijn familie. Ik paste me aan, liep op eieren, wilde niemand kwetsen – niet omdat ik zo harmonieus was, maar omdat ik bang was zelf gekwetst te worden. Ik speelde een rolletje in mijn eigen leven.
Het nadeel? Uiteindelijk was er maar één iemand die altijd gekwetst werd: ikzelf.
De rollen die ik speelde
Mensen vonden me leuk, maar niet per se om wie ik écht was. Ze vonden het leuk om iemand goedlachs, ‘gemakkelijk’, vrijgevig, liefdevol om zich heen te hebben. Iemand die hield van sfeer maken en grappen zonder te veel grenzen aan te geven of tegen hen in te gaan. En dus speelde ik die rol keer op keer.
Liet ik mijn ware ik eens zien, kreeg ik vaak het deksel op mijn neus. Dan paste ik niet in het plaatje en liep ik de kans om afgewezen te worden en dat voelde heel ongemakkelijk. Veel meer dan de gevolgen van dat rolletje spelen.
Zo leerde mijn brein dat mezelf zijn gevaarlijk was, en dat aanpassen de veiligste strategie was. Ons brein is namelijk geprogrammeerd op overleven – en in de oertijd (verder dan die tijd is ons brein nog niet ontwikkeld) was je groep nodig om te overleven. Dus deed ik alles om erbij te horen, ook al betekende dat dat ik mezelf verloor.
Jarenlang deed ik me anders voor dan ik was. Mijn zelfliefde kelderde tot ver onder nul. Ik nam genoegen met kruimels – in mijn werk, in mijn relaties, in mijn leven. En omdat ik genoegen nam met kruimels, trok ik ook alleen maar kruimels aan.
De prijs van jezelf verliezen
De pijn, de boosheid, het verdriet – ik drukte het allemaal weg. Ik bleef mijn best doen voor iedereen, behalve mezelf, en ‘ja’ zeggen op veel te veel, zowel privé als op het werk.
Een laag zelfbeeld zorgde ervoor dat ik te weinig grenzen trok en mezelf beschermde met een grote mond. Ik ging al in de aanval voordat iemand me kon raken.
Feedback voelde als een groot onrecht en persoonlijke aanval, want ik deed zo hard mijn best en toch… was er ‘commentaar’. Als iemand iets zei, sloeg ik dicht. En daarna? Achter hun rug briesend klagen alsof ze me net verraden hadden. Ja, echt! Zo diep zat het.
Zo ging ik jarenlang door.
Tot mijn lichaam me dwong om stil te staan. Ik stevende af op een burn-out. Het enige wat ik wilde, was erkenning, liefde, waardering. Maar hoe kon ik dat ooit ontvangen met die dikke muren om mijn hart? Mijn brein had namelijk nog iets anders geleerd: jezelf kwetsbaar opstellen is gevaarlijk. Dus hield ik mijn pantser stevig vast.
Maar de eerste barsten waren er. Op deze manier verder doen, ging niet meer.
De ommekeer: Van vaste mindset naar groei
Ik begon me af te vragen of het wel de bedoeling was om zo te leven… Of er toch niet meer geluk, liefde en vrijheid mogelijk was dan wat ik tot dan ervaarde…
Ik ging op zoek… Het eerste wat ik tegenkwam? Zelfhulpboeken! Uren las ik maar merkte dat mijn realiteit niet altijd overeenkwam met de situaties of oefening die je kreeg… Lastig!
Tijdens gesprekken met de psycholoog kreeg ik te horen dat ik al wist waar het misliep. Hoe mijn faal- en verlatingsangst, patronen, laag zelfbeeld mijn leven impacteerden.
Dankzij mijn studies, orthopedagogie en leerkracht, uuuuren zelfreflectie en al die zelfhulpboeken had ik inderdaad al heel wat inzicht verworven en toch… voelde ik me vastzitten.
Want inzicht is 1 ding maar hoe geraakte ik daar verder mee? Hoe kon ik dat omzetten in mijn realiteit?
En dan gebeurde het! Ik boste op iets wat men ‘mindset herprogrammeren’ noemt en ik was verkocht!
Want ALLES veranderde toen ik mijn eigen mindset herprogrammeerde. Toen ik positievere gedachten over mezelf ging ontwikkelen. Want hoe ik over mezelf dacht, bepaalde hoe anderen mij behandelden.
Mijn relaties bloeiden mee open. Ze werden veilig, liefdevol, respectvol en oprecht. Ik maakte promotie op het werk, werd gezien/erkend voor mijn kwaliteiten en voelde me gedragen door de mensen waarmee ik me het vaakst omring. En niet omdat zij veranderden, maar omdat ik veranderde.
Wat een ahaaaaaa- momentje was me dat! En daar bleef het niet bij.
Ik ging ook begrijpen wat er in mijn binnenwereld gebeurde als die acute onzekerheid weer toesloeg. Ik leerde dat dit niet betekende dat ik zwak was, maar dat ik groeide. Want onzekerheid en angst zijn een teken dat je buiten je comfortzone treedt. En daarom ben ik vandaag trots wanneer ik angst voel.
Mijn persoonlijk ritueel: Van angst naar vertrouwen
Gaandeweg begon ik me steeds beter te begrijpen en ging ik angst zien voor wat het was. Een gedachte waarmee iedereen belast is. Een manier van je brein om je in de comfortzone te houden.
Mijn comfortzone was; een laag zelfbeeld, toxische relaties en genoegen nemen met kruimels. Jammer genoeg denkt ons brein niet aan wat ons gelukkig maakt maar wel aan wat ons veilig houdt… En tot dan was dat wat mijn brein als ‘mijn normaal’ zag. En dat wilde ik niet meer!
Wanneer ik doorzette en dat kritisch stemmetje, in mijn hoofd, de kop op stak, koos ik om er niet meer naar te luisteren. In plaats van mezelf neer te sabelen, doe ik nu iets anders:
- Ik ga zitten, adem drie keer diep in en uit.
- Ik leg mijn hand op mijn hart.
- Ik spreek het innerlijke, bange kind in mij aan.
- Ik vertel haar dat ze veilig is, dat ik er altijd voor haar zal zijn.
- Ik erken haar angst, maar kies toch voor groei.
Door die emotie toe te laten en los te laten, blijf ik niet hangen in angst. En zo leerde ik ook mezelf kwetsbaar opstellen, grenzen aangeven en écht zeggen wat ik voel. Ooit was dat ver buiten mijn comfortzone. Nu is het een basisvoorwaarde voor al mijn relaties.
De relatie met jezelf bepaalt alles
Welke status je ook hebt deze Valentijn, onthoud dit: de relatie met jezelf is de basis voor alle andere relaties in je leven.
Hoe jij over jezelf denkt, hoe jij jezelf behandelt, hoe jij met jezelf praat – het bepaalt welke mensen je aantrekt en hoe ze jou behandelen.
Daarom wil ik je uitnodigen om de zelfliefde test te doen. Klik op deze link en haal de test gratis en vrijblijvend op.
Ontdek hoe de relatie met jezelf écht is, waar je nog kunt groeien. Zodat je de liefdevolle relaties gaat aantrekken waar je zo naar verlangt.
Want liefde is geen privilege. Het is je geboorterecht. En dat begint bij jou.
